Umut...

Nedenli ya da nedensiz, anlamlı ya da anlamsız bu aralar daha bir başka hissediyorum kendimi. Tarifsiz, sebepsiz... Ama bu hissizliği hissetmek de güzel... En basiti; on gün sonra dün akşam tek bir gözyaşını yağmura vermiş olmam az da olsa törpülendiğimi gösteriyor herhalde...

Yüreğimdeki bir umudu kaybederken yeni bir umuda doğru gülümsediğimi hissettim...

Bugün bir kez daha anladım ki; umut etmek de güzel...