Aynı şeyleri hissederken, bilirken olacakları ya da olamayacak olanları yine aynı şeyleri yaşamak bizimkisi...
Şimdi üzgünüm, anlattığın bize de olacak biliyorum, olacaksa neyi bekliyoruz? Olacaksa neden hissettiklerimizi yaşamaya devam ediyor, vazgeçmiyorduk vazgeçmemiz gerekenlerden? Farklı dünyalar vardı aynı sandığımız, ama aynı olanlar da vardı görmek istemediğimiz...
Suçlu kimdi, biz nerde yanlış yapıyorduk bilmiyorum. Ama biz hayata aynı pencereden bakmayı beceremiyorduk. Aslında tüm yanlışlar; benim orada, o pencerede, senin yanında, senin hayatında olamayaşımdandı. Çünkü ben hep senin karşında, hayatının uzağında, karşı pencerendeydim...
Şimdi perdelerim açık, bir siluet olarak da olsa karşı pencerendeyim. Uzaktan seni seyrediyorum, sen görmesen de, bilmesen de, seni yaşıyorum o pencerede. Zaman geçecek, akşam olacak, ama ben yine kapatmayacağım perdeleri, camlar da açık kalacak. Senin umudunla, belki perdeler kapanmadan yanımda olursun diye açık bırakacağım hepsini. Sadece gözlerimi yumacağım, gelişine seyirci kalmamak için...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder