Annemin Rüyası ve Freud

Sabah gözlerini açan annem, bana baktıktan sonra bir iki cümleyi ard arda söylemişti... Yani neden ki? Bilinçaltı olsa bile annem rüyasında neden böyle bir şey gördü ki...!

" Psikoanalizin kurucusu Sigmund Freud rüyaları bilinçaltına giden bir kral yolu olarak tanımlar. Ona göre toplumsal baskıyla bilinçaltına ittiğimiz tüm duygu ve düşünceler uyku sırasında ortaya çıkar. "

Annem için de öyle olmuş olsa gerek...

Bugüne pek iyi başlamadım, hala pek toparlandım sayılamaz... Ama bu gece güzel bir gece olacak. Sevgili kardeşimin yuvadan uçması yolundaki ilk gece bugün yaşanacak. İçimde öyle garip hisler taşıyorum ki! O gidiyor, bu gidişe nasıl alışırım bilmiyorum. Sanki her şey başkalaşacak gibi... Bir kaç duyguyu bir arada yaşıyorum...

" Sanki onu yitirecek gibiyim, görüşemesek de, konuşamasak da her zaman o orada öylece durmalı ve 35'e kadar beni beklemeliydi sanırım ( anladın sen :) ) "

" Bu kadar kısa sürede baş koyulan kocaman bir yol ve elini taşın altına koyan bir insan duruyor karşımda! Ve ister istemez insan bir irkiliyor, bir silkeleniyor! Ben ne yapıyorum .... diyor! Ya o insanlar, onlar bu kadar kısa sürede hayatın neresindeler diyiveriyor insan! Dön bir kendine bak, bir aynanın karşısına geç be küçük kız... Neler neler değişmiş hayatında. Gözaltında çukurluklar oluşmuş, alnındaki kırışıklıklar kendini göstermeye başlamış, oysa sen daha gençliğinin en başında değil misin? Öylesin elbet, öyley(din) elbet!

İnsan hem kendini, hem de bir çocuğu aynı anda büyütemiyormuş, bunu öğrendim ve ben büyütemiyorum. Çocukça şeylerle uğraşmak zor geliyor artık bana! Artık ciddi adımlar ve uzun yollar görmek istiyorum karşımda! Ve kendimi hiç olmadığım kadar yalnız hissediyorum, endişeliyim ve hayatımın sonrasını görmeliyim... Karanlık bir yolda tek başıma olmaya tahammülüm yok artık! "

Bir yanım öyle eksik ki... En çok da ben eksiliyorum. Bugünlerde Sevgili A.'a yine çok fazla hak veriyorum. Ne de haklıymış meğer... Ve ben o zamanlar anlayamamışım. Gerekçe değil, bahane buluyor sanmıştım. Bunun için çok üzgünüm, sana haksızlık etmişim. Evet insan eksildiği için gidermiş, ben artık tam olmak istiyorum diyerek veda edebilirmiş. Her gün biraz daha eksiliyorsa, mutlu olamıyorsa, korkuyorsa, kendini yalnız hissediyorsa gitmeliymiş... Ve sen inan bana en doğrusunu yapmışsın. Kimsenin yapamadığını sen gururla karşıma geçip yüzüme söyleyerek yapmışsın!

Son olarak; elimi uzattığım her şey batıyor sanki, adım attığım her yol karanlık bir çıkmaz sokak gibi... Ben gidiyorum, bilmiyorsun...