Tüm hafta boyunca çok sıkıntılı zamanlar geçirdim. İçimi bir garip sıkıntı kapladı, kendimi hiç olmadığım kadar yalnız hissettim. Gece boyunca hıçkırıklarım oldu, nefes alamayışlarım oldu, sabahı zor ettiğim gecelerim oldu... Belki annemi, belki de mutlu olmayı özledim...
Aklım çok karışık şimdi... İnsan hayatını var eden iki unsurun arasında kaldığımı hissediyorum. Biri; benim hayatım, bir diğeri ise sevdam. Hayatımdan vazgeçmeyi düşündüğüm bugünlerde, bir söz silkeledi beni. Ve içimdeki ses; " Eğer hayatından olup, sevdanı seçersen tüm sıkıntılar bitecek mi sanıyorsun? " Hayır bitmeyecekti, hatta giderecek çoğalacaktı; çünkü ben kendimden ve hayatımdan geçmiş olacaktım, asıl psikolojik sorunlarım o zaman daha da artacaktı...
Biliyorum artık kırılacak yeri kalmadı yüreğimin, yüreğimi söküp atmadığım sürece de hiç bir yara iyileşmeyecek biliyorum... Bugünkü heyecanım yerini bir buruk hüzne, sancılı bir mutluluğa bıraktı. Şimdi yeterince sevinemiyorum bile. Saatler sonra 1 aydır beklediğim, muhteşem diye nitelendirdiğim tatile çıkacağız. Ama ben nasıl bir tatil geçireceğimizi bilmiyorum...
Güneye bekle bizi, biz geliyoruz diye haykırmak isterdim; ama şuanda sadece "umarım her şey düşlediğim ve istediğim gibi olur diyebiliyorum."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder