Nasıl başka bir durumdur bu. Sabah şirketteki direk hattım çalıyordu. Açtım, biraz da keyifsiz açtım hatta. Telefonun ucundaki ses bana ismimle sesleniyordu. Aaa aahh o da ne! Yıllardır kendisinden haber alamadığım, üniversiteye hazırlık yıllarımdan bu günlere taşınabilmiş bir dost sesi... Nasıl olmuş da beni bulmuştu bilemiyorum. Ama kısacık telefon görüşmemizde vefakarlığımdan bahsedip durdu. Bana olan vefa borcunu mutlaka ödemeliymiş.
Evlenmiş kızcağız, pek de yakınıma taşınmış, bana ulaşmaya çok çalışmış, düğününe de çağırmak istemiş, ama en nihayetinde bugün başarmış...
Sevindim, bir yerlerde birilerinin bana bu kadar kıymet verdiğini, bana ulaşmak için çok çabalar harcadığını bilmek beni nasıl mutlu etti, anlatamam...
Hemen telefonlarımızı aldık, iş görüşmesine gidecekmiş, ona iyi şanslar diledim ve en kısa zamanda görüşmeyi arzuladığımızı söyleyerek veda ettik birbirimize...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder