Şimdi düşünüyorum da; hafta sonu acaba ben mi kendimi kandırdım, her şey güzel olacak diye... Yoksa gerçekten güzele yaklaşıyor muyduk sessizce... Ama yine de bu denli büyük kararları yıkamazdı en ufak bir şey. Beni yıkmadı hiç bir zaman, yıkamaz da, yeter ki elimi taşın altına koyayım, işte o zaman her şey kendiliğinden gelişir zaten. Ama ne fayda, tek bir tarafın elini koymasıyla hiç bir şey gitmiyor. Çünkü dimdik durup, konuşması gerekenlerle konuşmasını erteliyor sürekli, belki de benim kadar istekli değil. Ki zaten olsaydı, artık çocukluğu bir kenara bırakıp, nasıl daha çabuk olgunlaşabilirime odaklanırdı.
Olmuyor işte, ne yapsam olmuyor... Her şeyi olması gerektiği gibi de yapsam, eksik bir şey buluyor.
Şimdi hayal kuruyorum sadece; güzel evlerdi...
" Büyü de gel çocuk büyü de gel.
Hadi o yolları yürü de gel "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder